Wij zijn gewoon onze pijn in een kluis op te bergen. Daarmee bergen en beschermen we het ons meest waardevolle. Maar daarmee voorkomen we ook dat die pijn een keer kan oplossen, verwaaien. Het kapitaal dat onze meest persoonlijke pijn is ontvangt geen interest, wordt niet blootgesteld aan de conjunctuur.
Wanneer we na jaren de kluis weer openen, lijkt het zoveel minder waard te zijn geworden, dat we ons afvragen waarom we het ooit opgeborgen hebben.